No i stało się. Po gorączkowych przygotowaniach do pikniku, no i po samym pikniku, oczywiście, trzeba wracać do rzeczywistości. Co wbrew pozorom wcale nie jest takie łatwe- ciągle bowiem przyłapuję się na tym, że myślę i wspominam, "jak to drzewiej w Pszczynie bywało"...

Pozwólmy osiemnastowiecznym realiom toczyć się gdzieś leniwie w równoległej rzeczywistości, wróćmy jednak do tego konkretnego dnia- dnia Pikniku przez duże P.

Zaczęło się, jak zwykle przed Krynolinowymi spotkaniami- ogromnym stresem. Zawsze, ZAWSZE boję się, że się wygłupię/ coś mi pęknie w kiecce/ et cetera; tym razem było jeszcze gorzej, bo babci podczas naprawiania spodni stryjka pękł pasek w jedynej maszynie do szycia- więc moje ambitne, buntownicze plany o męskim stroju szlag trafił na miejscu. Następnie pojawiło się postanowienie: "OKEJ,, W SUMIE TO MOGĘ JECHAĆ W IMPROWIZOWANYM STROJU JEŹDZIECKIM"- nie mogłam. Uszyty dwa/trzy lata temu przez babcię komplet, składający się z żakietu i spódnicy, okazał się... za krótki. Żakiet który jeszcze się sprawdza doskonale tym razem zawiódł, zestawiony z długą, męską kamizelką do kapitańskiego munduru RN, a spódnica... Moja piękna, aksamitna spódnica sięgała mi ledwo poniżej kolan, odsłaniając cudowne falbany mojej mdłej, różowej halki. Dosztukowywałam kupioną w pośpiechu taftę do trzeciej w nocy, i... NIGDY nie łączcie tafty z aksamitem. Po prostu nie róbcie tego.

Stanęło na tym że spakowałam do (również świeżo kupionego) pudła na tort/kapelusz/ser/ekskluzywną suknię- "starą", dobrą, militarną... którą w sumie doskonale widać w poprzednim poście. Tym razem jednak zdecydowałam się na Robe a l'Anglaise- nie podpięłam tyłu, i to była mądra decyzja, zważywszy że uprawiałyśmy masę sportu i nie miałabym nerwów żeby sprawdzać ciągle czy mój tył jest na właściwym miejscu.

Stawiłam się na Katowickim dworcu- o dziwo- punktualnie, i spotkałam się tam z Koafiurzystką, Justyną, Porcelaną i Maqdą. Wsiadłyśmy do pociągu i rozpoczynając już po drodze wesołe plotkowanie, wyjechałyśmy ku przygodzie.

Na miejscu odkryłyśmy że przy okazji w pszczyńskim parku odbywają się zawody konne- dzięki czemu znacznie później udało mi się dostać nowe ostrogi ze znaczną zniżką za strój. :,D

Spotkałyśmy się tam z Fobmróweczką, Ms.Nelly, jej siostrą i kuzynką, oraz Loaną z córeczkami.
Znalazłyśmy wspólnie małą wysepkę  na rzece- Za kwiecistymi krzakami, pod drzewem było idealne miejsce na piknik. Zabrałyśmy się do rozkładania kocy i przebierania się- doszłyśmy do wniosku że krzaki są dostateczną zasłoną przed ciekawskimi oczami gapiów.

- Ale byłoby śmiesznie, gdyby się okazało że cały tłum się na nas patrzy.- stwierdziła wesoło Edzia, wiążąc pierwszą halkę i patrząc z zachwytem na rzekę.
- To się odwróć.
-OESU!

Zaczęło się. Byli tam i byli wszędzie, od początku do końca, czając się z aparatami za krzakami jak Japończycy na safari. Ba- obserwowali nas nawet od zupełnie innej strony, płynąc sobie w łódce po rzeczce i wytrzeszczając oczy.

Cudowną fryzurę zrobiła mi kochana Koafiurzystka- i to w terenie, na wietrze, wśród traw i widowni!

Eleonora Amalia zjawiła się ostatnia- za to w przecudnej kreacji z pięknym kapieluszem. ;)

Dość już mojego ględzenia, teraz zdjęcia, które powiedzą znacznie więcej:

Szyta z zasłony, przez dłuuugi, dłuugi czas, bez sznurówki pod spodem prezentuje się- jak na spartańskie warunki jej szycia/ noszenia- zaskakująco dobrze. Przeżyła nawet nocny rajd poteatralny po niespodziewanie bardzo zabłoconym Krakowie.

Zdjęcia udało mi się zrobić dopiero niedawno, ale pozwólmy im przemówić: